วิมานดิน

 

@@...วิมานดิน...@@

เห็นสายน้ำ.....เงียบนิ่ง

ไม่ไหวติ่ง.....สงบเฉย

วันและคืน.....ผ่านเลย

ไม่เหมือนเคย.....เปลี่ยนเวียนไป

ความสงบ.....แอบแฝง

เหมือนมีแรง.....ถาโถมใส่

ดูไร้เงา.....อื่นใด

แต่มิใช่.....หายนะ

ภายนอกงาม.....ธรรมชาติ

เหมือนดั่งวาด.....ให้สวยสละ

พรั่งพร้อมพันธุ์.....วางเกะกะ

เรียงรายระ.....คนปนเป

ธรรมชาติ.....ปั้นแต่ง

มีสีแสง.....มีเสน่ห์

อยู่ยงใส.....สวยเท่

ไม่จำเจ.....เมื่อได้มอง

เขียนโดย : อักษร วจีศิลป์

(ขอบคุณภาพประกอบจาก อินเทอร์เน็ต)

** วันเบาเบา **

ในบางครั้ง...ฉันก็อยาก

วันว่างมาก...ทำหลายอย่าง

หยิบสิ่งของ...นำมาวาง

หยุดที่ค้าง...ไปนั่งเล่น

ปล่อยอารมณ์...สมองโปร่ง

ให้มันโล่ง...แล้ววิ่งเต้น

ร้องบรรเลง...เหมือนดั่งเช่น

ครั้งเคยเป้น...วัยเด็กน้อย

มันคงดี...ไม่ทุกข์โศก

ไม่มีโรค...มารุมต่อย

จะเดินเล่น...สุขไม่น้อย

ฉันจะคอย...เธอมาชวน

หากวันไหน...มีเวลา

ฉันจะมา...เดินในสวน

มีความสุข...อยากจะชวน

น้องลำดวน...เธอคงมา

เล่นตีไม้...ตีลูกกล๊อฟ

มาจับจอบ...สุขหรรษา

ปลูกต้นไม้...กระดังงา

ผึ้งคงพา...กันมาตอม

อักษร วจีศิลป์...15-02-54

* วันหวาน *

วันหวาน วันนี้ มีใคร

มาให้ ดอกไม้ กี่ดอก

มีบอก รักแท้ ก็บอก

ไม่หลอก กระซิบ ในใจ

 

ว่าเรา มีสุข ได้เจอ

 
ไม่เพ้อ ขอแค่ มีให้

 
มีคำ หวานหวาน จากใจ

 
มาให้ แด่มิตร ไมตรี

อักษร วจีศิลป์..........14-02-54

 

 

เสียงครวญ

เสียงแว่วครวญ....ขลุ่ยพลิ้ว

แว่วพิณผิว.....ลอยตามลม

เสียงโหยหวน.....ดั่งข่ม

ไม่สุขสม.....ดั่งลมหมาย

นวลน้องนาง.....เป่าขลุ่ยไผ่

อ้อนหวั่นไหว.....มาเป็นสาย

สะท้อนดัง.....เล้าโลมกาย

เสียงคมคลาย.....กรีดลึกใจ
อักษร วจีศิลป์.......// 12-02-54

* กลลวง

ทุกสิ่งที่.....เห็นเป็น.....ภาพลวงตา


เป็นภาพ.....มายา.....หลอกคนหลงเชื่อ


ทำตามทุกสิ่ง.....ตามใจ.....ไม่เบื่อ


...สักวันไม่เหลือ.....ไว้ให้.....เชยชม

ตายตกตามไป.....ไม่อาจ.....ได้คืน

ขออย่าได้ฝืน.....หันกลับ.....รับลม

รับสิ่งที่เห็น.....นำมา.....สุขสม

อย่าเป็นอารมณ์.....ปล่อยไป.....ตามกรรม
อักษร วจีศิลป์.......// 13 ก.พ.54